Επιτέλους! Ελπίδα και Xαμόγελο...!

Οι «Αθικτοι», μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου, σε κερδίζουν άνευ όρων γιατί κοιτάζουν με τρυφερότητα και χιούμορ την σχέση ενός μαύρου υπηρέτη με το παράλυτο αφεντικό του...

Χιλιάδες θεατές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη σχημάτισαν ουρές το περασμένο Σαββατοκύριακο για να παρακολουθήσουν τη γαλλική ταινία «Οι άθικτοι» («L'intouchables») των Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς. Για την ακρίβεια, ο αριθμός των 16.718 εισιτηρίων που έχει «κόψει» η ταινία μέσα σε τέσσερις μόλις ημέρες προβολής (άνοιξε την περασμένη Πέμπτη 29 Μαρτίου) ξεπέρασε κάθε προσδοκία για την ελληνική αγορά.

Το φιλμ άνοιξε σε 13 αίθουσες. Στις 11 της Αθήνας έκοψε 14.362 εισιτήρια, στις δύο της Θεσσαλονίκης 2.356 εισιτήρια. Ολα δείχνουν λοιπόν ότι μετά την καταπληκτική εισπρακτική επιτυχία της ταινίας στην Ευρώπη, με 30 εκατομμύρια εισιτήρια μέχρι στιγμής, οι «Αθικτοι» κατακτούν και το ελληνικό κοινό, το οποίο γοητεύτηκε από τη γνήσια ιστορία φιλίας που πραγματεύεται: μεταξύ του πλούσιου εκατομμυριούχου τετραπληγικού Φιλίπ (Φρανσουά Κλιζέ) και του γεμάτου αισιοδοξία και χαρά για τη ζωή μετανάστη Ντρις (Ομάρ Σι), ο οποίος παρ' ότι προέρχεται από τις φτωχές συνοικίες του Παρισιού γίνεται το δεξί χέρι του πρώτου. Θυμίζουμε ότι το σενάριο της ταινίας είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα ανάμεσα στον δισεκατομμυριούχο Φίλιπ Πότζο ντι Μπόρτζο και τον βοηθό του Αμπντέλ.

Σύμφωνα με τους έλληνες αιθουσάρχες, το γέλιο, η συγκίνηση, η ανθρωπιά, οι έξυπνοι διάλογοι, το χαμόγελο και οι ανατροπές είναι μερικά από τα στοιχεία που επισημαίνουν οι θεατές όταν βγαίνουν από την αίθουσα. Πολλοί μάλιστα δήλωσαν ότι θέλουν να ξαναδούν σύντομα την ταινία που αποδεικνύεται η επιτυχία της εποχής!

Λίγα λόγια για το έργο..

Είναι αυθάδης, τσαμπουκάς, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και εκφράζεται ακριβώς όπως σκέφτεται. Χαρακτηριστικό του η οργή, δεν ξέρει τι σημαίνει «πολιτική ορθότητα» μα και δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Λέγεται Ντρις και είναι μαύρος. Από τη Σενεγάλη. Ζει στις υποβαθμισμένες παρυφές του Παρισιού, έχει κάνει φυλακή, γνήσιος πρεσβευτής του λούμπεν προλεταριάτου και των βασανισμένων ομόχρωμών του στη Γαλλία. Αλλά έχει τρομερό χιούμορ. Πώς αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει κολλητός φίλος ενός παράλυτου δισεκατομμυριούχου ο οποίος ζει σε παλάτι στο κέντρο του Παρισιού; Και πώς αυτός ο κομψός, ντελικάτος, ευπρεπής λάτρης της κλασικής μουσικής, της ακριβής κουζίνας, της ησυχίας και της διανόησης θα μπορούσε ποτέ να μυηθεί στη μουσική των Earth Wind and Fire, στη μαριχουάνα, στη φασαρία και στην τέχνη του «δρόμου»;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, φτιάχνουν τη γαλλική ταινία «Οι άθικτοι» («L' intouchables») των Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς, η επιτυχία της οποίας (όχι μόνον στη Γαλλία, τη χώρα παραγωγής της αλλά και αλλού) τής έχει δώσει διαστάσεις φαινομένου. Είναι η τρίτη σε εισιτήρια πιο επιτυχημένη ταινία στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τους λόγους.

Δεν θα έχει περάσει πολύς χρόνος μέχρι να δεις ότι οι «Αθικτοι» κατορθώνουν να ξεπεράσουν το βασικότερο εμπόδιό τους: αν και ο ένας από τους δύο βασικούς ήρωες είναι τετραπληγικός (Φρανσουά Κλιζέ), ουδέποτε νιώθεις οίκτο γι' αυτόν, ακριβώς όπως οίκτο δεν νιώθει ο μαύρος βοηθός του (Ομάρ Σι). Επομένως ο θεατής ταυτίζεται με τον «παρακατιανό» και συμφωνεί με τον «πολιτικά ανορθόδοξο» τρόπο συμπεριφοράς του. Τοιουτοτρόπως συμφωνεί και ο τετραπληγικός που γουστάρει τις σκανδαλιές και τους απότομους τρόπους του υπηρέτη, ενώ του κάνει μαθήματα για όλα: για τις γυναίκες, για τη μουσική, για τη ζωή...

http://www.tovima.gr